* Na zbawienie duszy - przepis osiemnastowieczny *

Przede wszystkim potrzebne jest wstawiennictwo. Jak je osiągnąć?
Jest na to kilka sposobów. (Ciąg dalszy)

   Przez dwieście lat, które minęło od opisanej historii wiele się zmieniło. Z zamku w Wyszynie pozostała jednie wieża i fragment ściany. Kościół jednak ocalał. Pomimo niekończących się wojen nie spłonął w minionych wiekach. Uniknął też pożaru w naszych czasach, mimo lichej instalacji elektrycznej. Dobudowano do niego zakrystię i dwie kruchty, co zmieniło bryłę świątyni i jej wnętrze. Prawie całkiem zniknęły delikatne pastelowe kolory, zastąpione przez bury orzech. Drewniane figury Archanioła Rafała i św. Ludwiki, pokryte grubą warstwą szarej farby olejnej, stanęły w kruchcie. Portrety trumienne Gurowskich, zdjęte z chóru, wiszą w zakrystii. Tablica z opisem cudu stoi w plebani. Nie istnieje też Bractwo Szkaplerza Świętego, Wyszyna już prawie nie ma mieszkańców.
   Inaczej jest w kościołach klasztornych. Tutaj wnętrza świątyń prawie się nie zmieniły, pozostał wspaniały barokowy wystrój. Choć Bernardyni żyją jedynie w Kole. We Wschowie są Franciszkanie, a w Obrze Cystersów zastąpili Oblaci. Nadal modlą się za spokój dusz swoich dobrodziei. Podzielone ciała Gurowskich spoczywają w podziemnej krypcie klasztoru we Wschowie. Ocalały też wszystkie ich epitafia. Nadal we Wschowie wisi portret Rozalii Gurowskiej, który według prof. Lorentza, jest jednym z najpiękniejszych polskich portretów trumiennych. Obok, makabryczny stiukowy szkielet nadal trzyma w dłoniach kartusz z napisem: Ludowika Gurowska Kasztelanowa Przemęcka.
   Wokół zapisanych na lśniących tablicach wierszy unoszą się trupie czaszki podtrzymywane przez skrzydła nietoperzy. I nadal można przeczytać: Pilnie uważać należy, jak szybkim pędem życie ludzkie bierzy, radość jest wielka widzieć w niebie Boga, opisać trudno co piekielna trwoga. (...) wołam do Ciebie z grobu co mam siły, miej na pamięci podobne mogiły.

Magdalena Stopa
historyk sztuki
Warszawa 2005