Z epitafium Jadwigii Gurowskiej

Z Ludowiki o Oyca Rafała,
Serafin w niej, miłością
Ku Stwórcy pałała.
Pierworodny grzech zgładził
                                             Chrzest,
W roku dzieciny.
Wiara uczy, że wolna od kary y winy,
Padła w Franciszkowe ręce,
dotrzymały duszę, w Niebo
zaniosły y Bogu oddały.
Smutek serc rodzicielskich
mieni się w wesele,
Gurowska leży,
Hrabiów cora herbu WCZELE.

Z epitafium Ludwiki Gurowskiej

Termin Boskiego rozkazu wydano
W Księgę Żywota imię zapisano,
Któż się uchroni strasznego wyroku,
W czterdziestym trzecim obumiera Roku,
Małżeńskie śluby aż do zgonu wierne.
Rwą się żałości y jęki niezmierne,
W imieniu słychać Dziatek, w Sercu Męża,
Przyczyn nie słucha, wszystkie przezwycięża!
Posłuszna idzie pod Lochy Grobowe,
Życie zaczyna w Bogu całe nowe,
Franciszka Zakon na ratunek bieże,
I z nim Wieczności zawiera Przymierze.
Kto leży – łatwo w Nagrobku przeczyta,
Twarz, trzymającey księgę niech się spyta.
Grzesznica wzdycha o modły serdecznie,
Bo przez Te w Niebo wchodzi Dusza wiecznie.
Marya Panno, Matko miłosierna,
Radość ztąd zmarłey, pewna y niezmierna.
Gdy się do Syna na krzyżu przycinisz,
Y męki w Gody Niebieskie przeminisz.
Boże y Panie, Twe niech widzi Lice,
Spoczynek wieczny dajże Ludowice.
Zdrowaś Marya zmówcie, ręce wznosi
Dar tak wielki R.G od Niey prosi.

Z epitafium Weroniki Gurowskiej

Lubo mnie Ciemne już Lochy ukryły,
Wiem moy początek że był z Ziemi bryły,
Już byłam pewna Boskiego wyroku,
Śmierć kwiat podcina bądź w naypierwszym Roku.
Żebym przy Siostrze, z Matką spoczywała
Ludzkiey ten koniec powinny naturze,
Wołam do Ciebie z Grobu co mam siły,
Miey na pamięci podobne mogiły.
Ledwiem się w świętey wyczwiczyła Wierze,
Z Domu Rodzica śmierć mię jednak bierze.
I w tym Franciszka złożyła Kościele,
Niechay Potomność wie żem cherbu WCZELE.
Żyłam ,umarłam. Te są zem Kroniki,
Westchni za Duszę w lat ośm Weroniki.

Z epitafium Rafała Gurowskiego

Już Ci złorzeczyć, Cny staruszku CZASIE
Niemogę. Dążę pod Kamień grobowy,
Tu ciało moje leżeć napiera się.
Z domu własności spieszę się do Wschowy.
Patrz Czytelniku, Kto pierwszy tę Drogę
Pokazał dla mnie, y siebie bezpieczną,
Z Traktu bitego czyliż zbłądzić mogę?
Ten spokoynością dla każdego wieczną.
Jeszcze za życia Franciszka Zakonie,
Proszę stawcie mnię, gdzie spoczywa ciało
Życia mojego połowy, przyzgonie.
Żądam dla Duszy, jeszcze to zamało.
Wzdycham modłami ratuycie Rafała,
Wielki to Kleynot, przy Ubóstwie Waszym,
Tym natężona jest myśl moja cała.
Dla nas zaś zmarłych jest bogactwem naszym.
Ktom był żyjący Grzesznik, wie Świat Cały,
To Duszy mojey cale nie pomoże,
Już się wyroki Ostateczne Stały.
Posłuszny wołam, zmiłuy się moy Boże.
Bez zasług, Cnoty, schodzę ztego świata,
Trworzę się, Dufam w miłosierdzie Twoje,
A żeby Duszy mey nie była strata.
Celem zbawienia są nadzieje moje.
Marya Panno, Grzeszników Obrona,
Doday ratunku, uproś Twego Syna,
Oto szczególnie wzdychamy Mąż, Żona,
Boś pośredniczka do niego jedyna.
Bóg przyrzekł, w życiu jeszcze Franciszkowi,
Że się Ostatnią bułką dzielić chleba
Z nim będzie, oyciec do Dziedzica mówi,
Dryżyny daway bo Im go potrzeba.
Dla Was wszystkiego na świecie odstąpił,
Ztąd śmiele mówię, ukochane Dziatki,
W Ratunku Duszy, dla Żony nie skąpił
y Wy tak czyńcie dla Oyca i Matki.
Już się skończyło nas Rodziców życie,
Biednych żebraków wiecznie żyje Dusza.
Więc proście Boga, bądź jawnie, bądź Skrycie
Słuchajcie Rady z ksiąg Machabeusza.

Z epitafium Rozalii Gurowskiej

Przenika serce, kto Wieczność Rozważa
Niema ta końca cóż się w niey pomnaża.
Szczęśliwość, albo piekielne katusze,
Których stworzone oczekują dusze.
Ach, jak ten moment jest śmierci troskliwy
Wyrok to Boski, straszny lecz prawdziwy.
Kto czytasz pilnie uważać należy,
Jak szybkim pędem życie ludzkie bieży.
Radość jest wielka, widzieć w Niebie Boga,
Opisać trudno, co piekielna trwoga.
Z pisma katolik, wierzy prawowierny,
Zgrzytanie zębów, ból będzie niezmierny.
Grzeszniku, masz czas brać się do pokuty,
Rwij łańcuch, jeśliś do świata przykuty.
Rozpaczać w życiu cale się nie godzi,
W poprawie żyjąc, karę sobie słodzi.
Doczesne czyściec, grzechy nasze gładzi,
Chrystusa wiara, katolicka, radzi.
Cóż miejsca tego, patriarcha rzecze,
Masz czas polepszać sumienie człowiecze.
Seraficznego Franciszka synowie,
Już nie wątpcie, co wam oyciec powie.
Ach, Rozalią, swą córę oddaję,
Nayserdeczniejszy, wielki żal poznaję.
Bo ten był w życiu moim Kleynot drogi,
Przycisnył ciało już grobowiec srogi.
Więc po was żąda ratunku jey dusza,
Dufam nauce tey Machabeusza.
Modły za zmarłych czynić myśl jest święta,
Za grzechy boleść w czyśćcu niepojęta.
Po śmierci dusze nic nie zasługują,
Jedno westchnienie, Msze Święte ratują.
Widok skazuje, że leży w Kościele,
R. G. H. Cherbu Przodków swoich WCZELE.
Z Dziada Jey Habdank, Pomian głoszę z baby,
Żal niedopuszcza, ztąd wierszopis słaby.
Tu spoczywają trzy córy zrodzone,
Dusze rodziców z Niemi zabużone.
Wzdycham serdecznie, ach! Okrutne czasy
A syn pułkownik pochowany w lasy.
Już dla mnie miejsce, zgotowane, czeka,
Prędki weźmiecie Starca, bo Człowieka
O Duszach naszych pamiętaycie wiecznie,
Bo Te Ratować potrzeba koniecznie,
Jeden Potomek wydostarczy chleba,
Boście Ubodzy, więc Wam go potrzeba.
Już z Pogrobowca ratujcie wołamy,
Tę w Miłosierdziu Boskim ufność mamy.
Was Czytających, o Zdrowaś Marya:
W lat siedemdziesiąt sześciu żebrzę i Ja.